——— 22 ———
СЬЦЯПАН (абціраючы вусы і сплёваючы). Шчыплецца, каб яе гаручка.
ПРАНЦІСЬ (хаваючы гарэлку). Ага, вось-цо-да, шчыплецца, собственно, бо чужая, пане добрудзею. (Абодва закурываюць).
АЛЬЖБЕТА (да Агаты). А ці заўтра, свацейка, будзеце на кірмашы?
АГАТА. Ды трэба-ж будзе як сьцягацца.
Зьява IX-ая. Тыя і Паўлінка.
ПАЎЛІНКА (уваходзячы да Альжбеты). Можа-б, мамка, прыціснулі сыр, бо да заўтрашняга не адцісьнецца.
АЛЬЖБЕТА. Яшчэ пасьпее… Дай мне з цёткай разгаварыцца.
ПАЎЛІНКА.. Ідзеце, ідзеце, мамка, а я за цябе з цёткай пагавару.
АГАТА. Ідзеце, свацейка. Тудэма-сюдэма, не зважайце на мяне. Мы тут з Паўлінкай пачакаем на цябе.
АЛЬЖБЕТА (выходзячы). Ну, як сабе хочаце. (Паўлінка з Агатай садзяцца на куфры і жыва аб чымсь гавораць).
Зьява X-ая. Паўлінка — Сьцяпан — Пранцісь — Агата.
СЬЦЯПАН. Знаеце, сваток, гэтага, гэтага… як ён… а каб цябе… (Да Паўлінкі). Паўлінка, як гэты завецца, што мяне сягоньня падмазываў?
ПАЎЛІНКА (з месца). А скуль-жа я магу ведаць, хто татку мазаў?
СЬЦЯПАН. Ну, гэты-ж?… каб ён цяміўся… як яго?… зяць, зяць!
