——— 20 ———
сваток даў гэтай сусолкі пассаць! Ці-ж мы з свацьцяй паскрэбкі?..
ПАЎЛІНКА (выходзячы з чарапкамі). Ого! Гэтых сьвянцоных кропел дзядзька і канаючаму ня даў-бы, ня то, што... (Выходзіць)
Зьява VIII-ая. Сьцяпан — Альжбета — Пранцісь — Агата.
ПРАНЦІСЬ (ўсьлед Паўлінцы). Глупство, глупство, пане добрудзею. Маладзенькая яшчэ, маладзенькая! Лазы трэба, собственно, вось-цо-да.
АГАТА (да Альжбеты). Што, свацейка, тудэма-сюдэма, добрага куплялі на рынку?
АЛЬЖБЕТА. Ат, сёе ды тое! Паглядзеце, калі хочаце. Нічога такога цікаўскага. (Устаюць і ідуць абедзьве к куфру, і разглядаюць кінутыя на ім пакупкі).
ПРАНЦІСЬ (да Сьцяпана). Чуў, сват, пане добрудзею, што сягоньня людзі казалі?
СЬЦЯПАН. Не, не, каханенькі-родненькі, ня чуў; ня было калі! А што?
ПРАНЦІСЬ. Ды як-жа, вось-цо-да! Кажуць пранцуз, пане добрудзею, ідзе на Барысаў па шапку і рукавіцы, што калісь там аставіў. Чатырыста тысяч войска з сабой вядзе і, собственно...
АГАТА (перабіваючы, з месца). Не чатырыста тысяч, а чатыры сотні тысячаў...
ПРАНЦІСЬ. Глупство, глупство, пане добрудзею. Ўсё роўна ідзе, вось-цо-да. Спранжыновы касьцёл з сабой нясе, пане добрудзею.
АГАТА (з месца). Тудэма-сюдэма, не нясе, а на паветры на машыне, што лятаюць, гэты касьцёл вязе.
