Утаропіць на рунь-зеляніву
Міліёны лагодных вачэй.
Пазалоціць дубы на гародзе,
Прыгалубіць кудравы гушчар;
На лістоў дыване ў карагодзе
Будзе шастаць на цэлы абшар,
Пакуль шэрань засрыбрыць сівізнай
Абамлеўшай зямлі кожны крок,
Пакуль лес апранецца ў бялізну,
Пакуль рэчку абхопіць лядок.
X
Вось зарыпалі хрыпла вароты,
Дзед зірнуў на гумно, на хлявы.
„Трэба сёнейка вымазаць боты —
Пацьвярдзеюць ад мокрай травы!“
Як угледзіў хлапца, крыкнуў срога:
„Што галуздаеш, шэльма, псякосьць?
Быдла ў хлеве стаіць, бойся бога,
Ты бакі абіваеш, як госьць!“
І паплёўся дзядочак да хаты
Растрывожаны, злосны такі.
„Неяк пахне ад печы занадта,
Мабыць Наста пячэ праснакі.“
„Да кармежкі мае вельмі рупны,
Не сьняданьне рыхтуюць, а пір;
Ўсё адразу пажруць неадступна,
Гаспадарку ўсю пусьцяць у вір.“
„А зьясі хоць вала і карову,
Дык за гэта ўсё гонар адзін!“
І насупіў калматыя бровы
Наш ашчадны стары селянін.
„Да калядаў тры месяцы з гакам, —
Парсюкоў ужо колюць аж трох.
Гэта-ж сена касіць ды сабакам!
Каб ты, сынку мой, каменем лёг!“
„Ну, няхай! Я ўжо выпусьціў лейцы,
Хай сынок гаспадарыць! Мне — што?
