Якое стаяла між небам
З зямлёй і труіла паветра.
У высахшай, смаглай губе
Злой Мяцеліцы-ведзьмы
Гнязьдзілася Сьмерць.
Бясколернай параю,
Ценем бязвыглядным
Гойсала Сьмерць.
Хто дыхаў паветрам,
Атручаным Сьмерцю, —
Адразу канаў.
Над бялявымі гурбамі сьнегу
Мяцеліца-ведзьма насілась
На Жудасьці скрыдлах.
А жудасьць падобна была
Да комэты-мяцёлкі
З мядзянымі дошкамі-скрыдламі.
Гулка зьвінелі і дзынкалі скрыдлы,
Як бляха, сарваная ветрам
З высокага даху.
Шырокім шкляным абрусом
Над ведзьмай плыла
Ашалеласьць.
Стаяла між небам з зямлёй
Ашалеласьці злой сьветазмрочнасьць.
І спала ў заховах жар-сонца
Паўднёваю гадзінай.
І спаў у заховах жар-месяц
А поўначы сумнай.
II
Мяцеліца выла.
І ціха-галоснае водгульле
Дзікага стогну
Буйным градам бражджала
Аб сьцены нямыя
Дрымотных абветраных даляў.
