Воблака пяску кудзеліцца над полем.
Коньніца.
Павозкі.
Жаўнерскі брыль блішчыць.
Лаянка пазнанская.
Як дзікая процэсія з пякельні
У грозна-страшным выглядзе
Соваецца нешта:
Адзін у адзін сабраны ўсе
Дзяды старыя з вёсак.
Вяроўкамі зьвязаны рукі.
Па лысінах сьпяклася
Цёмна-бурымі блінамі кроў.
Запухлі вочы на сьсінеўшых тварax.
Акрываўлены кашулі на плячох
Ад шомпалаў жаўнерскіх і нагаек.
А побач з коньнікам
Ідзе стары яўрэй
З вяроўкаю на шыі,
Другім канцом прывязан да сядла.
Сівую бараду,
З мясам вырванню,
Трымае польскі „рыцар“ у руцэ —
Вайсковая трофэя.
Ботам па патыліцы
Старога жыда б‘е
Каб той ішоў хутчэй.
На сялянскім возе
У вадней кашулі
Сядзіць дзяўчына.
Зашнуравана моцна да сядзеньня.
Рукі пераціснуты вяроўкай.
К акрываўленым грудзям дзяўчыны
Жаўнер зьдзічэўшы лезе
Бруднаю, спацеўшаю рукой
І жарты гадлівыя строіць.
Ахрыпшым голасам
Крычыць дзяўчына,
Плюючы жаўнеру у твар
Крывавай сьлінай.
О, гордая красуня,
Прыгожая і сьмелая Агата!
