Віцька. Прыйдзе час — расквітаемся!.. Сягоньня вы за мяне, а там я за вас!..
Ганна. Ён прыстаў да мяцежнікаў!..
Бутрым. Цыц!
Бутрым. Авечка ты шалёная, маўчы, а то нос на порхаўку саб’ю!.. Дзе табе тыя мяцежнікі?.. Хочаш, каб панскія канюхі дачуліся ды скуру тваю на рамяні парэзалі?
Віцька. Перш чым казаць, добра абмяркуй, што кажаш!.. А па-другое, мяцежнікаў ня бойся: яны нашы прыхільнікі!..
Агата. Каб іх сьвет ня ведаў такіх прыхільнікаў! Маёнткі панскія рабуюць!
Бутрым. Зноў гаўкаеш?
Агата. А што-ж, няпраўда?
Аксіньня. Слухай, Бутрым, пакінь ты з ёю спрачацца, бо дурня ніколі не навучыш!..
Агата. Ты сам дурань!..
Бутрым. Ой, прыдзецца табе, Агата, пастку зачыніць!..
Пракоп. Як далікатна — зачыніць, кажы проста — замазаць!..
Агата. Сабе замаж!
Віцька. Агата, няўжо ты не навучылася, як жыць на сьвеце?
Агата. Навучы, калі ласка!
Віцька. Нашто ты бароніш паноў?
Агата. А што-ж пан — не чалавек?
