— 64 —
Салавеюць блакітныя вочы,
Забывае сябе ды ўвесь сьвет,
У таку ў гэты час хтось мармоча,
Злосна венікам шморгае дзед.
VII.
Дзядок вечна работу знаходзіць,
Бо заўсёды яе проста цьма;
Вечна тупае, ходзіць і ходзіць,
І памерці на’т часу няма.
Кучу жыта шаруе, шліфуе,
Пачынае мятлою мясьці;
На язык часам зерне спрабуе,
Адкідае пылінкі, асьці.
І на збожжа зірне без дакукі,
І кіўне галавой кожны раз:
«Мазалі хоць скалечылі рукі —
Умалотнае жыта у нас!»
«А чысьцюткае — проста на дзіва,
Гарфаваць на’т ня трэба, дальбог!
Без званца і ядрона да мліва, —
Будзе белы ў нас хлеб, як пірог.»
Але радасьць, спынілась на месцы,
Ашчавеў бражджатлівы язык:
«Без мякіны хлеб прыдзецца есьці?!»
А да гэтага дзед ня прывык.
«Без мякіны… Ды гэта-ж распуства!
Тож ашчады ня будзе ніяк!
Без мякіны… Кяпство гэта, глупства,
Без мякіны хлеб страціць свой смак…»
Дзед павёў па бакох спрытным вокам:
«Каб ня ўгледзіў, часамі сынок…
Не стухлее дабро ад урокаў,
Як прыбавіцца лішні пудок…»
