Я думаў, колькі ўжо гадзін мы едзем. Можа, дзьве? Можа, чатыры?
Сусед паварушыўся і папрасіў курыць. Жмогус ня чуў, і я няласкава крыкнуў яму ў сьпіну: „Стой! Стой-жа ты!“.
Дзед-жмогус пачуў, нічога не сказаў і спыніў каня. Тады паглядзеў цераз плячо, а тады фурманкі.
Ён курыць просіць…
Дзед-жмогус, з сівенькаю няголенаю шчацінаю на твары, дастаў капшук, скруціў дзьве цыгаркі, закурыў сьпярша адну, потым другую і даў закураную ўжо. Той узяў яе слабою рукою і панёс ў вусны.
— Калі ласка, і мне скруціце, — папрасіў я да сарому капрысным, хворым голасам.
Дзед, нічога ня кажучы, скруціў і мне, я ўзяў і прыкурыў ад яго папяроскі сам. Паехалі, курачы, але той ня многа курыў і кінуў недакураную. Праехалі яшчэ трошку, і я ўбачыў, што ён пераксьціўся белаю рукою, нямытаю з таго часу, як ранілі, з гразёю між пальцаў. Я глядзеў на яго з нявераю: ці ён даедзе і не памрэць у дарозе, ці ён і дужа слабы? Дзед часьцей аглядаўся на яго.
— Пастойце… Пастойце… — ізноў папрасіў.
Дзед спыніў фурманку, а я кінуў папяроску ў поле.
— Паміраю, братцы… — сказаў, і горкая грымаса зьявілася на сінім, худым, валасатым твары.
Я нахмурыўся на яго і з жалем і з прыкрасьцю, што ён так кажа.
