— „Пустое, брат, дзела! — сказаў Пашын. — Бяз вару рады не дасі“. Напісаў тату пісьмо, каб нічога не прысылалі, а толькі — парашку „Арагац“ труціць гэтых белых бандытаў, і як найскарэй.
30 верасьня.
Жывеш тут нямыцькай, ваюючы з вашмі і хцівым сабакам кідаючыся на вядро з казённаю бурдою.
Грымяць гарматы, ня гледзячы ні на дождж, ні на холад, ні на гразь, ні на цямноту начы. Грымяць…
Нашто і зашто?
Тыя соцыялісты, што адразу заявіліся „паражэнцамі“ за сваю цьвёрдасьць духа маюць будучыню. Не баюся ў гэты момант саглядатаяў, — хай прачытаюць маю кніжачку і расстраляюць палявым судом. Толькі… ці надоўга ў мяне гэткай сьмеласьці?
За сяньняшні дзень батарэя выпусьціла 426 шрапнэляў і 114 гранат. Ну й быў дзянёк! Але годзе апісваньня баявых прыгажосьцяй…
Дзевяты дзень бою на гэтай пазыцыі…
Сяньня пабіў сваіх вошы. Мыт у мяне і ў Беленькага. Ці не ад бульбы? Ядзім з кухні толькі ўвечары, бо ў дзень пад‘яжджаць кухні забаронена. Паглядзець згары, дык здасца, што тут — мёртвае поле, нікога няма, ніхто ня едзіць ні йдзець, нічога нідзе не варушыцца, пустыня… А колькі сядзіць тут людзей, як мышэй у норах.
Прывезьлі трохі хлеба. Выдалі па 21 крошцы (кавалку) цукру.
