Цяпер пачынаюць страляць нашы батарэі. Недалёка рвецца знарад. З гэтага я прыходжу ў шал. Не хапала толькі, каб мяне забіў свой-жа знарад. Я сыплю праклёнамі і скрыгічу зубамі ў гразі: гэта выбух ашалеласьці. Нарэшце я здольны толькі стагнаць і ўпрашаць.
Грукат ручных гранат дасягае да майго слыху. Калі нашы пойдуць у контр-атаку — я выратаваны. Я тулюся галавой да зямлі і чую заглушанае грыменьне, падобнае на аддаленыя выбухі, на горных распрацоўках, і зноў прыўзьнімаю галаву, каб прыслухацца да шуму на зямлі.
Кулямёты тарахцяць. Я ведаю, што нашы дротавыя загарожы трывалыя і амаль не пашкоджаны; частка іх зараджана моцным токам. Кулямётны агонь узмацняецца. Не, яны не прарвуцца і павінны адступіць!
Я зноў згінаюся ў крук, напружваюся як мага. Тупат і гукі чутны зноў. Сярод гукаў чуцен крык. Ворага абстрэльваюць. Атака адбіта.
Трохі павіднела. Паўз мяне сьпяшаюцца крокі. Першыя. Міма! Зноў, другія. Тарахценьне кулямётаў зьліваецца ў непарыўнае гудзеньне. Толькі я зьбіраюся павярнуцца, як раздаецца шум. Чыёсьці цела важка падае да мяне ў варонку і навальваецца на мяне.
Я ні пра што ня думаю, нічога не вырашаю — я ашалела накідваюся на яго і толькі адчуваю як цела ўздрыгвае, пасьля мякне і валіцца, як мех. Калі я апрытомнеў, мая рука ліпкая і мокрая. Той хрыпіць. Мне здаецца, што ён мычыць. Кожны яго ўздых падобны да крыку, грому, але гэта толькі мае жылы, у якіх так стукае. Мне-б хацелася заціснуць яму рот, запхаць яго зямлёй, яшчэ раз ударыць: ён павінен ляжаць ціха, ён выдае мяне; але я ўжо настолькі апрытомнеў і раптам да таго слабну, што ўжо няздольны падняць на яго руку.
Я адпаўзаю ў самы далёкі кут і застаюся там, пільна гледзячы на аго, трымаючы напагатове нож, каб на выпадак, калі ён пашаволіцца, зноў накінуцца на яго. Ён нічога ўжо ня можа зрабіць: я гэта чую па яго хрыпеньні.
Я бачу яго зусім нявыразна. У мяне толькі адно жаданьне: выбрацца адсюль. Калі гэта ня ўдасца, дык потым зробіцца ўжо завельмі відна; аднак, калі я наважваюся падняць галаву, я ўраз пераконваюся ў немагчымасьці гэтага. Кулямётны агонь да таго моцны, што я буду пабіты на рэшата раней, чым пасьпею хоць раз скокнуць.
