Вярнулася да канапы. Ня ўседзела. Падышла да стала. Блуклівы позірк абмацваў рэчы на стале: грудок кніжок, шклянку з ахаладалым чаем, нажнічкі, расчыненую пудраніцу, фотографіі, перавязаныя тасэмкай. Узяла фотографіі, рассыпала па стале. На вочы трапілася ягоная. Узяла і доўга ўзіралася: узіраўся на яе з фатаграфіі вясёлы твар — сьмяяліся вочы, заўсёднай няўрымсьлівасьцю, валамі ўзьбіваліся ўгару валасы, а ў вочы пішчанём лез белы нядбайна выпушчаны напаверх чорнай курткі, мяккі каўнерык.
Стук пачуўся ў сенцах. Сударгава падсунула фотографію пад газэціну. Абярнулася, адкінуўшы далоні рук на стол.
— Ня сьпіш хіба?
— Сьнег ідзе?
Страсаў з паліта кволыя сьняжынкі, падалі сняжынкі на падлогу пераапранёнымі ў кроплі.
— Так… Ідзе сьнег…
Зьдзеў паліто. Ушчапіў за ражок этажэркі, потым успомніў, што ў кішэні папяросы — каб хаця не замоклі. Выцяг. Закурыў. Парыўся ад хатняй цяплыні сьнег і віўся лёгкай мутой накураны Міколам дым.
— Вялікі ідзе сьнег?
— Так… Ладнаваты ідзе сьнег.
У ватовай густэчы думак закіпаў цурок войстрай трывогі. Адвяла вочы ад яго, зірнула ў кут, убачыла ягонае паліто, густа пасыпанае вядзяною лускай кропель.
— Летась сустракалі зіму… Весела, вечарынку гулялі ў Розы Калмановіч…
Атрасаў попел з папяросы на газэціну — клаўся попел роўнымі долькамі. Слухаў, прыжмуранымі вачыма пазіраючы на яе. Раптам устаў.
— Я зараз прыду, хай паліто вісіць…
— Куды ты? — спужалася, што нявыказанай застанецца трывога.
— Я зараз… — ужо ля дзьвярэй.
Вышаў. Жэня павярнулася да стала, пальцам расьціснула грудок — дольку — попелу: ён мякка рассыпаўся. За сьцяной — у гаспадыні — праз аднатоннае ціканьне гадзіньніка вы-
