Гэта старонка не была вычытаная
Абодвы ўхмыляліся, чулі
Штось затрымоўвае іх.
— Яшчэ і ня позна, да дому
Звычайна прыходзім пазьней.
Мо‘ зойдзеш пагрэцца, на момант,
Мо‘ зойдзеш да мяне?
І за рукаў пацягнула.
— Вып‘ем гарбаты…
А сьнег,
Ветрам узьняты,
Ў завулках
Завірушваў свой начлег.
5
Пакой, як пакой, чатырохкантовы.
Заманьліва-ўтульная ціш.
— Сілкуйся, а ўжо і гарбата гатова.
Страхніся, чаго маўчыш?
Павал глядзіць на портрэт і на зломе
Брывей павіс успамінаў шнур.
— Ня ведаеш хто? Магу пазнаёміць —
Люксэмбург Роза, жанчына віхур.
— Жанчына віхур, гэта праўда, ахвяра
Уздыбленых дзён Спартака…
Гісторыя проста, жыла-была пара,
Іх доля ў палоне, у чужых руках.
