АДЭЛЯ. /За сцэнаю/. А ўжо іду, татачка, іду.
ЯЗЭП. /Адзін/. Прычэкаў. 3 гэнымі паненкамі раданькі сабе не дам. Адну дачку маю, а столькі хлапотаў, што лепш меці капу сыноў. Пакулъ ня трэба было замуж, то ішчэ сяк так было. А цяпер прышла пара аддаваць, і восъ, дзякуючы ласцы Боскай, аддаю яе замуж ужо двадцать гадоў! Усё неяк так выходзіць: ці той малец ей па сэрцу ня будзець, ці ён яе не упадабаець. Ужо думаў, што мае дзецятка Адэлічка і састарыцца у дзеўках, ажно паткруціўся дзяцюк і не былі які… Каб хаця упадабала яго мая Адэлічка!..
ЗЬЯВА II.
ЯЗЭП и АДЭЛЯ.
АДЭЛЯ. /Прыбегаецъ с палівачкаю у руках, у саломенным капелюшы/. Прышла, татачка, да вас! Што вам трэба?
ЯЗЭП. Сядай, Адэлічка! Ці згадаеш, галубочка, аб чым буду с табой гаварыцъ?
АДЭЛЯ. Не згадаю, татанька.
ЯЗЭП. Неўжож не згадаеш?
АДЭЛЯ. Далібог не!
ЯЗЭП. Праўда, тож я табе нічога і не казаў. Як бы гэта табе вытлумачыць… Бож яно паненцы трудна
