Старонка:Мужнасць (1938).pdf/61

А ногі белы снег крывавяць,
Дазорны нікне галавой:
— Скажыце хлопцам на заставе,
Я здзейсніў абавязак свой…

І ён упаў.
Да бліжняй хаты
Яго панеслі на руках,
І ён ледзь помніў,
як дзяўчаты
Яго праводзілі ў слязах.

1936 г.

|}