І рад я бясконца, што быць давялося
Ў зялёнай густоце лясной,
Хоць, праўда, ўжо хутка падкрадзецца восень
І новым апране цябе дываном.
Ўжо гэтае сёньня адчуць нават можна,
Ўжо бачу, як хвоі згінаюць свой стан.
Ім вецер іначай, ўжо болей трывожна
Пяе гуля-ля, гута-та.
II
Прышоў сказаць табе апошняе даруй,
Прышоў пачуць знаёмы шэлест падзі.
Мне сумна без цябе, як сумна песьняру
Сьпяваць камусь аб ўласнай сваёй здрадзе.
А толькі я ня здрадзіў табе, не і не,
Я вечна жыў і жыць хачу табою.
Затым вось так і жальба моцна сэрца тне,
Затым не разьвязацца мне з журбою.
Сумую сёньня я, ня весел сёньня ты…
Адкуль такая надышла самота?
Пра ростань і апад пяюць твае лісты,
Махаючы прыгожай пазалотай.
Шкада мне усяго. Бясконца як шкада
Тваіх лістоў, што шумам будзяць цішу.
Хоць набяру ў запас з сабой туды у даль
З бяроз лістоў, а з хвой і елак шышак.
