Тайніцу духа вазьму я да гробу…
Тхненьне магілы я чую заўсёды:
У зорах неба, раскошах натуры
Думкі аб сьмерці плывуць моўбы воды —
Кінуць мне трэба красу і аздобу
Гэтага сьвету… Ах, сьняцца хаўтуры.
Мілыя вёсанкі, гаёчкі ў полі,
Маці прыбраная Русьбела сьвятая, —
Усенька кінуць мне трэба с трывогай,
Што сьлімянем мне душу аплятае:
Шкада мне беднага брата нядолі:
Крыж і пакута яго дарога.
