Старонка:Мая ліра (1924).pdf/43

НА КРЫЛЬЛЯХ…

На крыльлях думкі я ляту стралой
Туды, гдзе край мой родны-сьлёзны
Паглумлены паганаю рукой,
Загнаны, цэлы век трывожны…

Ты, Божа, разсудзі: чаму народ мой бедны
Праз век гніе у цьме, ў няволі безпатольнай,
Скажы — няўжо прыказ Твой запаведны
Пакорным быць падан душы бязвольнай!?

Бо есьлі так, народ згніе ў пакоры,
Чужынцу дасьць і матку і дачку;
А сам бядак, нанет прыбіты — хворы
Жыцьцё закончыць на чужым шнурку…

Ах, тым праклён я шчыры пасылаю,
Хто войнамі жыве, прыгнётам і нажывай,
Праклён і тым, паклоны хто складае
Асільству — і блуду — і роскашы лянівай.