Гэта старонка не была вычытаная
Будзем ў неба цікавацца,
Будзем зорак прыглядацца;
Без пакоры у пакоры
Перабудзем сваё гора.
Mo‘ і нам аднекуль з неба
Скажуць: „Чуйце, устаньце, трэба!“
І ўзмацняць. Парвуцца путы, —
Будзе вольны, хто закуты.
Не адны, а з грамадою,
Разам з людзьмі, чарадою
Пойдзем поплеч зноў у далі,
Скуль прыйшлі і скуль паўсталі.
А калі-ж ня хопіць сілы
Ўстаць на гэты вокліч мілы, —
Сэрца хоць мацней заб‘ецца,
Твар пахмуры усьміхнецца.
Можа-ж быць — раней загінем,
Дык усё-ж мы сьлед пакінем,
Бо, браток, хоць промень сьвету
Прынясьлі мы ў пушчу гэту!
|}
