Старонка:Матчын дар (1929).pdf/162

Да пачцівых як людзей,
Так паходзяць ля грудзей,
Што жыць стане неахвота!
Вось, такія мне клапоты.
Я і думаў, як мне быць,
Дзе спакой сабе здабыць?
Не дайшоў сам да нічога,
А надумаўся — да бога
Я пайду і запытаю,
Што рабіць на сьвеце маю?
Ды у лесе во зблукаўся,
Начаваць у м сабраўся…
Вы-ж, паночак, быць павінна,
Ў неба едзеце ў гасьціны?
Дык мне ласку там зрабіце —
Аба мне усё скажыце
І аб дзетках маіх разам.
Што там скажуць? З пераказам
Сюды едзьце проста ў лес.
— „Добра, добра, я увесь
Для цябе гатоў служыць!
Як мне толькі не забыць
Тое ўсё, што ты казаў?
Я-б паяс расьпіразаў
На ўспамін, дык меч спадзе,
Што параіш у бядзе?“ —
— Эт, панок! Я спосаб знаю,
Простым розумам параю:
Каб вам мець перасьцярогу,
Не забыцца-б ў пана бога, —
Адно стрэмя залатое