Гэта старонка не была вычытаная
З воласьці мела паперу пісаную:
Сына маскаль за нівошта забіў.
Нечым зграшыла дзіцятка рахманае,
Ціхі-ж, паважлівы быў…
От і жыву я на сьвеце зязюляю
Тэй сіратлівай, адна наўсягды.
Сьмерць неўздалечку, — свой век перамуляю,
Збудуся цяжкай нуды“.
Змоўкне, — сьлёзы па твары пакоцяцца, —
Хусткай схісьне іх і далей брыдзе.
Ціха ступае, ўсім целам калоціцца…
Ах! пашкадуйце ў бядзе!
Дайце кавалачак хлеба ёй цьмянага,
Дайце пуховага! Дзе-ж ёй узяць?
Што яна возьме з жыцьця бесталаннага?
Дайце, што можаце даць!
Дайце куточак, а дайце-ж ëй, мілыя!
З ласкай у хату прыміце яе, —
Хай адпачне гаратніца пахілая,
Раны пагоіць свае.
|}
