|
Дайце кавалачак хлеба ëй цьмянага,
Дайце пуховага, — дзе-ж ёй узяць?
Што яна возьме з жыцьця бесталаннага?
Дайце, што можаце даць!
Гора памела на сьвеце убогая!
Гляньце: згрыбела, згарбела у крук.
Доля занадта надалася строгая,
Выбіла шчасьце ўсё з рук.
Была дзяўчынаю, была красуняю,
Была вагонь, не глядзі, дзяцюкі!
Ўзглянеш — і сэрца праймецца, як куляю;
Мелі пацеху бацькі.
Час надыйшоў, і была гаспадыняю,
Быў гаспадар багатыр на сяле,
Была над мужам царыцай, княгіняю,
Бог калі шчасьце пашле!
Была і маткаю, была шчасьліваю,
Двох аднагодкаў вялікі ёй даў:
Сына малойца, дачку урадлівую, —
Скуль-дзе і сват пад‘яжджаў.
Мела Нупрэіха, мела бяздольная!
Дзе-ж гэта дзелася, як уплыло?
Што-ж, сірацінка, быліна ты польная
Што учынілась, было?
|
