|
Дайце кавалачак хлеба ей цьмянаго,
Дайце пуховаго, — дзе-ж ей узяць?
Што яна возьме з жыцця безталаннаго?
Дайце, што можыце даць!
Гора памела на сьвеці убогая!
Гляньце: згрыбела, згарбела у крук.
Доля занатта надалася строгая,
Выбіла шчасьце усе з рук.
Была дзяучынаю, была красуняю,
Была вагонь, ні глядзі, дзяцюкі!
Углянеш — і сэрцо праймецца, як куляю;
Мелі пацеху бацькі.
Час надышоў і была гаспадынею,
Быу гаспадар багатыр на сяле,
Была над мужам царыцай, княгіняю,
— Бог калі шчасьце пашле!
Была і маткаю, была шчасьліваю,
Двох аднагодкау Вялікі ей дау:
Сына малойца, дачку урадлівую,
— Скуль дзе і сват пад‘ежджау.
Мела Нупрэіха, мела бездольная!
Дзе-ж гэта дзелося, як уплыло?
Што-ж, сірацінка, быліца ты польная,
Што учынілось, было?
— «Ой мае дзетачкі, Бог мяне грэшную
Пэуне за бацькаускі грэх пакарау.
Крыуду учыніу да згон-веку няуцешную,
Чым надарыу, адабрау.
|
