|
Спаткау сягоння я сваю Нядолю.
Знайшоу яе у сінінькім ляску
Брадзіу без мэты я, душа гарэла з болю,
І думау: будзе мне лягчэй у халадку.
Спаткау, пазнау яе і, вось, пытаю:
— Скажы ты мне, Нядоленька мая:
Багата жыцця кніг яшчэ перачытаю?
Калі і на якой чытанне скончу я?
Скажы ні крыйся мне, мая камратка,
Дзянькі мае моркотныя чаму?
Адзін у адзін ідуць, ва усіх адна апратка.
Як думы грэшныя, ці вінныя каму.
Чаму, яшчэ скажы, мая ядына.
Люблю зямлю, вялікі жыцця ток,
Як небо зорачкі, каханнем моцным сына
А сам — адлучаны ад дзерауца лісток?
Яна у вочы люба мне зірнула,
Узлажыла белы ручанькі на мне,
Мауляу сястра мая, да сэрца прыгарнула,
Часамі так цябе каханка прыгарне.
— Чакай, харошы мой, пакінь задумы!
Душу сваю пытаннямі ні муч.
Зірні на гэты лес, прыслухайся у шумы,
А можа знойдзеш ты жыццевы вечны ключ!
Стаіць магутны лес, ізноу убраны
У зялены ліст дагледлівай рукой,
І пьець спажыуны клек, старыя гоіць раны…
Зірні: якая моц! Зірні, які спакой!
Што год уміраець ен парой асенняй,
Каб зноу аджыць, убачыушы вясну.
|
