|
За тысячу верст ад радзімаго краю,
У стэпу, пустэчы безлюднай,
Сумуець казак па загубленым раю,
Па маці-Украіне цуднай
Німа яму волі, пад вартаю пільнай
Начуе і днюе і ходзіць,
Ні воднай ні мае людзіны прыхільнай,
Самотна дзянечкі праводзіць.
А думка, як віхар, імчыцца, нясецца
Ад берагу мора Аралу
На родну старонку, дзе вораг сьмяецца
І усіх абдзірае памалу.
У душы яго ласка, каханне малююць
Пакутнічы вобраз без сказы.
Ах, мучаць Украйну, рабуюць ганьбуюць!.
Імчацца, нясуцца абразы:
„Вее вецяр, сонцо грэе[1]
На сьцяпу шырокім,
Што відаць здалек, чарнее,
Дзе курган высокі?
Сьляпы гэнам на бандуры
Перабэньдзя грае
Аб казацтве, аб гэтманстве,
Сам сабе сьпявае:
— „Ой лунала наша слава,
„Аж у звоны білі!
„Меч гэтманскі і булава
„К каралям хадзілі.
„Мелі славу, мелі долю,
„А цяпер прапало;
„Мелі шчасьце, мелі волю,
„А цяпер ністало;
|
