Гэта старонка не была вычытаная
Сыпле ночка сьцежку
Злотным жвірам…
Пазірае на іх змрок пудлівы…
Ой, куды, куды вы,
Ды шэрыя гусі,
Ці-ж вам тут ня гожа —
Жыць на Беларусі?..
Ходзіць Марына па пожні…
Недзе коні далёка зарзалі…
А гусі-гусанькі — не адказалі.
Засмуцілася Марына,
Сэрданька застукала ў грудзёх…
Парашыла кінуць-рынуць,
Пайсьці ў пушчы ды разлогі.
Сьлязьмі залілася Наста, —
Рукі ламала да болю,
Што дачушка пашла па шчасьце
У лес ды чыстае поле…
А Марына
Цьвет-маліна
Ідзе паўз лес, па даліне…
Ад паганца пана,
Польскага улана…
Ой, Марына,
Ой, дзяўчына!
