._%D0%A1%D1%88%D1%8B%D1%82%D0%B0%D0%BA_1._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_3.png)
ZIALONKA.
Kursistka Zialonka s kożnym dniom niknie. Pieciarburski klimat, ščyry wałakita, dabiwaje słabahrudnych. Zialonka kašlaje, haryć usia, na twary wypiečeny rumianiec. Časam hetak mimachodam zazirnie da lusterka: «A mamački maje da kaho ja padobna?» zadziwicca — dy dalej za rabotu. Na swaje lekcii biehaje, u školi z dziaćmi hadzin s čatyry pracuje, a wiečarami sama jšče wučycca, čytaje…
Z boku hledziučy, żyćcio idzie, roŭna wada pływie. Lišeń pierad dochtaram musieła pryznacca, što ŭsia radnia wymierła na suchwoty. A na pytańnie, ci sama chwareła u małaletku na jakije chwaroby, atkazała, što dobra nia wiedaje, bo hadawałasia u wioscy, a prastactwa u dziaciej pryznaje tolki takije chwaroby, jak padwiej, pierepałoch, uroki i lečyć ich chatnimi tolki sposabami: zamowami dy patkurywańniami. Praŭda, soli, pomnić, drabinki dawali hłytać, niejkije wuziałki na niasukanaj nitcy nasiła hetak hadoŭ piaci — šaści. A pośle, jak pomnić, to ŭżo była zdarowa, jak ryba, i tolki apošnimi časami niejka słabaść ablehła. — «Hm», adburknuŭ, ničoha nie skazaŭšy dochtar i krepka zadumaŭsia.
