|
Ціха пасталі дубы і хваіны,
Сумна ім бедным зімовай парой:
Тужаць, схіліўшы пануры галіны,
Вецер сьцішае іх жальбы нудой!
Інеем грудзі ім моцна здавілі,
Цісьне без ласкі сярдзіты мароз,
Ветры зімовы душу засмуцілі,
Многа навеялі думак і сьлёз…
Плачуць яны, ўспамінаючы лета —
Пекнае шчасьце красы маладой!
Ў лісьце галіны як былі адзеты,
З горам не зналіся, з горкай нудой.
Іх весялілі птушачые зыкі,
Сонца іх грэла з высокіх нябёс;
Часта над імі розносілісь крыкі…
Шчасны, магутны шумеў тады лес!
Часам цяпер гдзе знячэўку парою
Дзяцел галодны ў карыцу дзяўбне;
Сьнег ён засыпле старою карою,
С свістам ён далей па лесе шыбне…
| 
