Uwieś abrad pryśpiešna skončyŭsia. Nieskładna stanawilisia ŭ pary. Hawaryli prycišanym hołasam. Jak-by ničocha nie stałasia, a kożny bajaŭsia paza siabie ahlanucca. Maładyje pieršymi adychodzili. Pry dźwierach z za chwilar pużliwa wysunułasia żebračka i padała liliju maładomu. Jaho twar, šče prad minutaj tak ščasliwy, — asunuŭsia i zhas. Dryżacaj rukoju zacisnuŭ kwietku i šepnuŭ: «Padziakuj joj». A z biełaj lilii hladzieła rasa niawinnymi, čystymi slaźmi.
Razbirali mirty. Tušyli świečki. Pa krysie wystupaŭ škilet pyšnaho charastwa. Bajka tajała ŭ tumani.....
Ŭsie wyšli, adzin zakrystyjan waročau klučom u zaržaŭlenym zamku. Jak cień, apošnia pierastupiła paroh kaścioła, cha cieła żwiarnuć naprawa, ale ciernista daroha maniła tudy...tudy...u śled karet....tudy, hdzie čaradziejka-dola astatki bajki rwała........
Išła i chistałasia, stawała, hladzieła rasšyrenymi wačyma u niematu nočy i pytała: «A mnie?...a ja?...a majo hdzie miejsca ŭ żyčciu?» Łamała ruki, a z pamiatych hub rwałasia ni to pytańnie, ni to praklaćcie: «oś i świet chwalony wialikim prastornym, a mnie niekudy dziecca na jom...zabycca.....». Echa rwała žalbu dziaŭčyny i bystra kaciła pa chałodnych kamieniach wulicy. A jana biła haławoj ab mur: «Adna, adna, pusta»! chapiła siabie za hrudzi, «tut pusta! tut rana wialikaja, żywaja palić! A-a-a-a!!» jojkała z bolu. «Wo, hladzi, Boze»! hołas łamaŭsia ŭ biespamiactwi, a chrypłaja skarga biła macniej i macniej u hłuchacie nočy. Błud prystupaŭ bystra.
«Litaściwy — cha — cha — cha!»..........
«Miłasierny — hu — hu — hu — huhu!»...
Prypadniałasia na palcy i plunuła...........
