— Калі-б ён быў толькі паранены, мы-б пачулі, — сказаў Спендзі.
Ён пачаў хутка лезці наверх, з дапамогай вяроўкі і багра. Апынуўшыся наверсе, побач з трупам, ён скінуў уніз канец вяроўкі. Балеар прывязаў да яе капаніцу і калатушку, а сам вярнуўся і пайшоў назад у лагер.
Трубы перасталі склікаць трывогу. Навокал усё сціхла. Спендзі прыпадняў адну з пліт, увайшоў у ваду і зноў апусціў над сабою камень.
і на працягу трох гадзін, да самай раніцы, ён упарта, заўзята працаваў, з цяжкасцю дыхаючы скрозь шчыліны верхніх пліт, увесь час ахоплены страхам і разоў дваццаць рыхтаваўся памерці. Нарэшце, пачуўся трэск; велізарны камень, адскакваючы ад знадворных арак, пакаціўся да самага нізу, — і раптам вадаспад, цэлы паток, быццам з неба нізрынуўся ў раўніну. Вадаправод быў перарэзаны пасярэдзіне і вада яго вылілася дарэмна. Гэта было смерцю для Карфагена, залогам перамогі для варвараў.
Разбуджаныя карфагеняне ў адзін мамент пакрылі сцены і дахі дамоў, пляцоўкі храмаў. Варвары штурхаліся, крычалі. Яны скакалі ў нейкім шалёнстве вакол велізарнага вадаспаду і ад вялікай радасці падстаўлялі пад яго галовы.
На пляцоўцы вадаправода паказаўся чалавек у разадранай туніцы цынамонавага колеру. Ён нахіліўся над самым краем, упіраючыся рукамі ў бакі, і глядзеў уніз, быццам здзіўлены сваім уласным учынкам.
Потым выпрастаўся, з гордым выглядам акінуў узрокам бясконцую даль, якая расцілалася перад ім, быццам хацеў сказаць: «Цяпер усё гэта маё». Загрымелі прывітанні варвараў: карфагеняне, зразумеўшы нарэшце сваю пагібель, у роспачы паднялі крык, які зліваўся ў рэў. А Спендзі перабегаў з аднаго боку пляцоўкі на другі, — і, як вознік калясніцы; якая перамагла ў спаборніцтвах на Алімпійскіх гульнях, ашалеўшы ад гордасці ўздымаў уверх рукі.
∗
∗ ∗ |
Каб. зрабіць падыход да сцен больш даступным, наёмнікі зруйнавалі вал, які абкружаў канаву. Потым Мато падзяліў войска на два вялікіх паўкругі, каб лепш ахапіць Карфаген.
