Без усякіх сігналаў, не чакаючы каманды, варвары кінуліся да зброі, каб хутчэй напасці на Гамількара.
Пры адным гэтым імі Спендзі задрыжэў. Ён паўтарыў, задыхаючыся:
— Гамількар! Гамількар!
А Мато, як знарок, не было тут. Што рабіць?
Бегчы немагчыма, ды і куды? Нечаканае з’яўленне карфагенян, страх перад суфетам і, асабліва, неабходнасць неадкладна рашыцца на што-небудзь збіла з панталыку Спендзі; ён ужо бачыў сябе праткнутым сотнямі мечаў, з адсечанай галавой, мёртвым. Тымчасам яго паклікалі; трыццаць тысяч чалавек гатовы былі ісці за ім; гнеў на самаго сябе ахапіў яго; каб схаваць сваю бледнасць, ён намазаў сабе шчокі румянамі, потым зашпіліў на каленках панцыр, выпіў шклянку моцнага віна і пабег услед за войскам, якое спяшалася насустрач суфету.
Наёмнікі так хутка пастроіліся, што Гамількар ледзь здолёў паставіць сваё войска ў баявы парадак. Карфагенскае войска налічвала каля дванаццаці тысяч чалавек, але здавалася яно значна меншым, бо выстраілася даўгім, надта сціснутым прамакутнікам, з вузкімі флангамі.
Бачучы іх слабасць, нястрымная радасць ахапіла варвараў: як на тое, самога Гамількара не было відаць. Ці не заспаўся ён там? Але-ж ці не ўсёроўна? Падазронасць, яхўю яны адчувалі да гэтых гандляроў, узнімала іх дух.
Яны развярнуліся вялікай прамой лініяй, якая выступала за флангі пунічнай арміі, каб з усіх бакоў абхапіць яе. Але ледзь яны падышлі на тры сотні крокаў, сланы раптам павярнулі назад; тут-жа і клінабары, павярнуўшыся на месцы, пайшлі за імі; здзіўленне наёмнікаў падвоілася, калі і лёгкая пяхота пабегла наўздагон за імі.
Карфагеняне спалохаліся: яны ўжо бягуць. Страшны шум падняўся ў войсках варвараў; і, з вышыні свайго вярблюда, Спендзі радасна закрычаў.
— Я так і ведаў. Уперад! Уперад!
І тады паляцелі дроцікі, стрэлы, знарады з прашчоў мятальнікаў, усё разам. Сланы, параненыя стрэламі, пабеглі хутчэй; пыл густой хмарай ахутаў іх, і, як цені ў тумане, яны зніклі ў ім.
Гамількар загадаў, каб часці фалангі рассунуліся, прапусціўшы скрозь праходы ляцеўшых на флангі сланоў, лёгкую пяхоту і кон-
