Пад нагамі пачулася цвёрдая глеба. Паказалася перад імі няясна бялеючая палоска, дугой уходзячая ў туманную далеч, яны апынуліся на беразе ракі Макара.
Раскінулі лагер. Але не гледзячы на холад, кастроў не распальвалі.
Сярод ночы падняўся шторм з мора; Гамількар загадаў разбудзіць воінаў; але не адна труба не прагучэла, у цішыні начальнікі ціханька штурхалі спаўшых у плечы.
Воін высокага росту апусціўся ў ваду, яна ледзь дайшла яму да пояса. Можна было прайсці.
Суфет загадаў расставіць трыццаць двух сланоў упоперак ракі, у ста кроках адсюль уверх па плыні, астатнія-ж расстаўленыя ніжэй, павінны былі затрымліваць знесеных цячэннем воінаў. І войскі, трымаючы над галавой зброю, як паміж двух сцен, прайшлі праз Макар.
Сочачы штодзенна за ветрамі з кумпала храма Эшмуна, Гамількар заўважыў, што заходні вецер наганяе пяскі, перагароджвае рэчку даўгім натуральным бродам. Той-ж вецер асушаў і рабіў на час даступнымі для праходу грузкія балоты ля берага мора.
Войскі былі цяпер на левым беразе, перад Уцікай, на шырокай раўніне, — важныя перавагі для сланоў, — галоўнай сілы Гамількаравага войску.
Генеральная выдумка надала бадзёрасці салдатам. Яны хацелі зараз-жа кінуцца на варвараў; суфет прымусіў іх перш за ўсё адпачыць дзве гадзіны.
Варвары былі здзіўлены, заўважыўшы, што воддаль варушылася зямля. Узмацніўшыся, вецер гнаў пескавыя віхуры, хаваючы ад наёмнікаў пунічнае войска. Як відаць, нешта велізарнае насоўвалася на іх. Павыходзячы з палатак, варвары глядзелі ўперад; жыхары Уцікі ўзлазілі на сцены, каб лепш бачыць.
Яны адрознівалі мноства папярочных палосак, ашчацініўшыхся роўнымі вострывамі. Палоскі раслі, рабіліся больш доўгімі і шырокімі; нейкія чорныя груды гойдаліся між імі; раптам паказалася нешта падобнае да велізарных квадратных кустоў з голымымі галінамі; і тады ўсім стала ясна, — гэты былі сланы, абкружаныя лесам пікаў; у адзін голас усе варвары крыкнулі:
— Карфагеняне!
