Ён быў такі страшны; што жанчыны разбегліся. Рабы адступілі назад і сталі воддаль шырокім колам абкружыўшы іх абаіх; Гідэнем цалаваў яго сандалі; суфет некалькі секунд стаяў, падняўшы на яго руку.
У гэты раз Гамількар рашуча накіраваўся да парка, дзе стаялі сланы.
Сланы былі гордасцю ўсіх вялікіх пакаленняў Карфагена. Сланы насілі іх дзядоў, перамагалі ў баях; іх шанавалі, як улюбенцаў сонца.
Сланы Гамількара лічыліся самымі сільнымі ва ўсім Карфагене.
Перад ад’ездам Гамількар узяў з Абдаланіма прысягу ахоўваць іх. Але цяпер яны памерлі ад нанесеных ім калецтваў, толькі трое засталіся яшчэ жывымі і ляжалі пасярэдзіне двара, у пылу, перад рэшткамі кармушак.
Сланы пазналі гаспадара і падыйшлі да яго. У аднаго былі вельмі скрамсаны вушы, у другога шырокая рана на калені, у трэцяга адсечаны хобат. Яны жаласна глядзелі на Гамількара ўзрокам разумных істот, а той, што быў з адсечаным хобатам, схіліў велізарную галаву і, падгінаючы калені, стараўся далікатна пагладзіць яго сваім жахлівым абрубкам.
Ад ласкі жывёліны слёзы брызнулі з вачэй Гамількара. Ён кінуўся на Абдаланіма.
— Ах, ты, нягоднік! На крыж яго, на крыж!
Абдаланім, страціўшы прытомнасць, ніцма ўпаў на зямлю.
Адвярнуўшыся ад яго, Гамількар пайшоў далей, міма даўгой будыніны з чорнага каменя, — Эргастула, турмы для рабоў, выбудаванай у чатырохкутным рове. Тут чакаў яго апошні ўдар. Расчыненыя дзверы біліся аб касякі на ветры. Змрочнае святло падала ў вузкія байніцы і суфет разгледзеў вісеўшыя на сценах у сярэдзіне разбітыя ланцугі.
Гэта ўсё, што засталося ад палонных, якія былі ўзяты ў часе вайны.
Тым-жа вечарам, увашоўшы на сход багатых у храме Эмшуна, Гамількар заявіў перад усімі:
— Светачы ваалаў, я прымаю начальства над усімі ваеннымі сіламі Карфагена супроць войск варвараў.
