І паступова, павярнуўшыся спіною да суфета, старэйшыны спусціліся са сходак, ашалелыя ад сваёй няўдачы і нізасці, — яны ў другі раз адступілі перад ім.
Раніца настала і сонца ўзышло. Але факелы, раскіданыя па падлозе, яшчэ не згаслі, а гарэлі, крывавымі плямамі расцілаліся па перламутравых плітах, якімі была выкладзена падлога храма.
Разыходзячыся па дамах, старэйшыны, у выглядзе развітальнага прывітання, абсыпалі Гамількара пагрозамі і ён адказваў ім тым-жа.
— Да наступнай ночы, Барка, — у храме Эшмуна!
— Я буду там.
— Мы асудзілі цябе з дапамагай багатых!
— А я вас разам з народам!
— Беражыся, — каб не прышлося табе скончыць дні на крыжы.
— А вы глядзіце, каб вас не раздзёрлі на вуліцах.
Але ледзь пераступіўшы парог храма, усе зараз-жа прынялі мірны і лагодны выгляд.
∗
∗ ∗ |
Сонца стаяла высока, калі калясніца Гамількара, грукочачы, пад’ехала да брамы маёнтка Мегары.
Усе слугі выбеглі насустрач гаспадару. Іх было вельмі многа; са страху перад наёмнікамі, у Карфаген прывялі назад усіх, хто працаваў ў памесцях за горадам. Земляробы, апранутыя ў звярыныя скуры, цягнулі ланцугі, прыкаваныя да калодак; у рабочых з майстэрань, якія выраблялі пурпуровую фарбу, былі цёмна-чырвоныя рукі, як у катаў; маракі насілі зялёныя каўпакі; рыбакі — пацеркі з каралаў; паляўнічыя — сетку, перакінутую цераз плячо, а людзі Мегары — белыя ці чорныя тунікі, скураныя штаны, і саламяныя, лямцавыя ці палатняныя шапачкі, — гледзячы па пасадзе ці рамястау, якое яны выконвалі.
Усе кінуліся перад ім на землю ніцма і крычалі:
— Вока Ваала, хай працвітае твой дом!
Наглядальнікі ў галаўных убраннях, як у сфінксаў, з даўгімі палкамі ў руках, разганялі натоўп.
Гамількар прайшоў праз адчыненыя перад ім дзверы складаў, — у велізарную круглую залю, дзе зыходзіліся, як шпіцы колаў, даўгія праходы, што вялі ў іншыя памяшканні.
