страшны; ён падняў рукі, і прамяні кандэлябра, гарэўшага ззаду, праходзілі ў яго паміж пальцамі, як залатыя пікі.
— Вы страціце свае караблі і памесці, застанецеся без вашых вісячых пасцеляй, без рабоў, якія расціраюць вам ногі. Шакалы палягуць у вашых палацах, плуг пераверне пліты надгробкаў на магілах. Ад вас нічога не застанецца, толькі клёкат арлоў будзе чутны над грудай руін на месцы быўшага горада… Ты загінеш, Карфаген…
Жрацы, усе чацвёра, працягнулі рукі, адхіляючы пракляцце. Усе ўскочылі з месц, гатовыя кінуцца на Гамількара. Але морскі суфет, — свяшчэнная пасада, якая знаходзілася пад апекай Сонца, — быў недатычным, пакуль яго не асудзіў сход багатых. І ўсе адступілі перад ім.
Старэйшыны пачалі радзіцца. Іх інтарэсам, іх існаванню пагражалі варвары. Але без дапамогі суфета яны не маглі з імі справіцца. Гамількар не хацеў умешвацца ні ў якія справы кіравання. Яны пачалі ўпрошваць, умольваць і так як ў прамовах іх некалькі разоў паўтарылася слова здрадніцтва, ён прышоў у шаленства. Адзіным здраднікам, па яго словах, быў сам Вялікі Савет, бо з вайной канчаліся абавязацельствы воінаў; яны былі вольнымі, як толькі вайна спынілася; ён нават хваліў іх адважнасць і гаварыў пра тыя выгоды, якія можна было ад іх атрымаць, калі прывабіць іх да рэспублікі падарункамі і ўсякімі ільготамі.
Тады Магдасан, адзін з самых старэйшых кіраўнікоў правінцыі, загаварыў, паблісківаючы жоўтымі вачыма:
— Відаць, Барка, ад доўгіх вандраванняў, ты зрабіўся грэкам, або рымлянінам, — не ведаю ўжо кім. Што ты нам гаворыш, — аб якіх нагародах для гэтых людзей? Хай лепш варвары гінуць дзесяткамі тысяч, чым нам страціць аднаго з сваіх.
Старэйшыны ківалі галавой у знак згоды; пачулася гутарка:
— Безумоўна, ці варта нам сцясняцца, — заўсёды іх можна набраць, колькі патрэбна.
— Ад іх вельмі лёгка пазбавіцца, ці-ж не праўда? Іх кідаюць у хвіліну небяспекі, як зрабілі вы ў Сардыніі… Паведамляюць непрыяцеля, які шлях яны абяруць, як вы зрабілі з галамі ў Сіцыліі, ці проста высаджваюць сярод адкрытага мора. Звяртаючыся сюды, я бачыў скалу, якая пабялела ад іх касцей.
— Вось дык няшчасце, — бессаромна заўважыў адзін.
