Яны ішлі па адкрытай мясцовасці, якая паступова паніжалася, пераходзячы ў нешта падобнае да шырокай даліны.
— Слухай, — загаварыў Спендзі, — але перш за ўсё, нічога не бойся…
Ён спыніўся, быццам раздумваючы і падбіраючы словы.
— Гаспадар, — пачаў ён зноў урачыстым голасам, — у свяцілішчы храма Таніты ёсць таемная пакрывала, якое спусцілася з неба, і якім багіня пакрыта.
— Я гэта ведаю, — сказаў Мато.
Спендзі працягваў.
— Яно само па сабе боскае, бо складае часцінку яе. Богі ўваплачаюцца там, дзе знаходзіцца іх увабражэнне. У ім адным уся сіла Карфагена: Карфаген магутны толькі да тых часоў, пакуль ім уладае. — І схіляючыся да яго вуха: — Я прывёў цябе з сабою, каб скрасці яго.
Мато ў жаху адхіснуўся ад яго.
— Адыйдзі ад мяне. Пашукай каго-небудзь іншага. Я не хачу дапамагаць табе ў гэтым агідным злачынстве.
Спендзі працягваў:
— Падумай, што чакае нас? Мы будзем разбітыя; войска само па сабе распадзецца. Аб багацці няма чаго і думаць, няма надзеі на дапамогу, і літасці не будзе… Ці-ж табе баяцца кары багоў, калі ў руках тваіх будзе іх сіла? Прыдзе дзень, гаспадар, і ты ўвойдзеш у Карфаген, абкружаны грамадой жрацоў, гатовых цалаваць твае сандалі; і калі пакрывала Таніты і тады будзе абцяжаць цябе, ты зноў звернеш яго ў храм… Ідзі-ж за мной і вазмі яго.
Некалькі момантаў Мато хістаўся паміж забабонным страхам і страшэннай спакусай.
— Хадзем, — нарэшце прагаварыў ён, і яны пайшлі поплеч, не гаворачы больш ні слова.
Перад імі паказалася даўгая чорная велізарына; гэта быў храм Таніты; мноства розных пабудоў, двароў, садоў і гаікаў, агароджаных нізкай сцяной з голага каменя. Спендзі і Мато пералезлі.
Баяцца не было чаго, бо ў цёмныя бязмесячныя ночы спынялася выконванне ўсякіх абрадаў. Храм ніколі не ахоўваўся; страх перад святыняй служыў яму лепшай абаронай.
