Палатку разграмілі. У ёй знайшлі толькі самыя неабходныя рэчы.
Разам са спадарожнікамі натоўп павалок Гіскона за палатку; там іх кінулі ў роў, дзе звальвалі адкіды. Жалезным ланцугом прымацавалі іх жыватамі да моцных калоў, і на канцы пікі падавалі ім страву.
РАЗДЗЕЛ VІ
Пакрывала Таніты
Аднойчы ўвечары Спендзі, як быццам няўзнак, спытаўся Мато: ці няма крыніц або студняў у самым горадзе.
— Ніводнага, — адказаў Мато. — Яны знарок правялі вадаправод да самых гор, у горадзе няма другой вады.
На другі дзень Спендзі павёў яго на бераг возера.
— Гаспадар, — сказаў быўшы нявольнік, калі сэрца тваё не ведае страху, я павяду цябе ў Карфаген.
— Якім чынам? — перапытаў той, задыхаючыся.
— Пакляніся выканаць усё, што я загадаю, ісці за мною, як цень.
— Падняўшы руку да свяціла Хабар, Мато ўскрычаў:
— Я клянуся табе ў гэтым Танітгай.
Спендзі працягваў:
— Заўтра, калі сонца зойдзе, чакай мяне каля вадаправода, паміж дзевятай і дзесятай аркай. Вазьмі з сабой жалезную рагачыну, каску без султана і скураныя сандалі.
Вадаправод, аб якім ён гаварыў — адзначлівая пабудова карфагенян, — наўскасяк перасякаў пярэсмык. Лежачы спакойна адзін на адным, пяць паверхаў прысадзістых арак з бакавымі ўстоямі і львінай галавой у вянцы скляпення канчаліся ў заходняй частцы Акропаля, дзе яны паглыбляліся пад горадам і вылівалі ледзь ня цэлую рэчку ў цыстэрны Мегары.
Ва ўмоўлены час Спендзі сустрэў там Мато. Ён прывязаў да вяроўкі нешта накшталт багра і, як прашчай, пачаў вярцець ёю: жалезны знарад зачапіўся ў расчэліне каменняў, і адзін за адным яны пачалі ўзбірацца на сцяну.
Так дабраліся яны да верхняй пляцоўкі. Ідучы па ёй, Спендзі час ад часу нахіляўся і абмацваў камень рукою.
