кашамі на галовах; а ў глыбы храмавых порцікаў з’явіліся басаногія жрэцы ў цёмных плашчах і востраверхіх шапках.
А за горадам, над Акропалем, высіўся палац Гамількара.
Вочы Мато былі ўвесь час накіраваны туды. Але сады былі пустыя.
Ён дзесяткі разоў абходзіў умацаванні, адшукваў якую-небудзь прабоіну, каб увайсці. Аднойчы ўначы ён кінуўся ў затоку і плыў тры гадзіны без перадышкі. Ён дабраўся да падножжа Мапао і хацеў узлезці па стромкай берагавой скале. Ён параніў да крыві калені, паламаў пазногці, потым сарваўся ў хвалі і вярнуўся.
Мато зноў прыняў начальства над сваімі воінамі. Ён бязлітасна прымушаў іх манеўраваць. Мато паважалі за адвагу і асабліва за сілу.
Другія начальнікі захапіліся яго прыкладам. І войска наёмнікаў, у беспарадку раскіданае па ўсёй раўніне, хутка дысцыплінавалася. Варвары выстраіліся стройнымі атрадамі і, нарэшце, падыйшлі ўсутыч да сцен Карфагена.
Аднойчы раніцой ланцугі, якія замыкалі порт, апусціліся, і тры плоскадонныя судны прайшлі канал Тэнні і ўвайшлі ў возера.
На перадзе першага судна стаяў Гіскон, былы начальнік войску наёмнікаў. За ім высіўся велізарны, вышэй чым надгробак, куфар са звісаўшымі па бакох колцамі, якія былі падобны да грабавых галін. Далей стаяў легіён перакладчыкаў, у галаўных убраннях, як у сфінксаў, з вытатуяваным на грудзях папугаем.
Лайбы спыніліся, і Гіскон загадаў зрабіць з мяхоў па беразе нешта падобнае да трыбуны. Ён заявіў, што не ад’едзе да таго часу, пакуль не заплацяць усім споўна.
І варвары пачалі праходзіць перад ім па племянох, паказваючы кожны некалькі пальцаў па ліку праслужаных гадоў; ім па чарзе зялёнай фарбай значылі руку: пісцы бралі, колькі было трэба з расчыненага куфра, а другія вялі рахунак, прабіваючы штылетам дзірачкі на свінцовай паласе.
У ліку першых падышоў чалавек цяжкай хадой, якой ходзяць быкі.
