бяду. Апрача таго, яны верылі, што ахвярванне агнём ачысціць Карфаген.
Лютасць натоўпа распальвалі загадзя.
Старэйшыны сабраліся і пастанавілі прынесці ў ахвяру ўсіх пяршынцаў мужчынскага роду.
Вельмі хутка гэта пастанова зрабілася вядомай усім у Карфагене. Горад напоўніўся лямантам, Усюды былі чутны плач і енкі жанчын; мужы суцяшалі іх, або лаялі, стараючыся наставіць на розум.
Людзі, апранутыя ў чорнае, пачалі хадзіць па дамах. Многія бацькі загадзя пакідалі дзяцей нібыццам для якой-небудзь справы, ці абяцаючы купіць дзецям салодкага; услед за імі раптам з’яўляліся служыльнікі Малоху і забіралі дзяцей. Другія бессэнсоўна аддавалі іх самі. Дзяцей адводзілі ў храм Таніты, дзе жрацы павінны былі забаўляць і карміць іх да надыходжання ўрачыстага дня.
Жрацы прышлі да Гамількара, калі ён не чакаў іх, і знайшлі яго ў парку.
— Барка! Ты ведаеш, чаго мы прышлі?.. За тваім сынам!
У першую хвіліну ў яго захапіла дыханне. Але хутка зразумеўшы, што ўсякае адмаўленне будзе дарэмным, Гамількар схіліўся перад імі і загадаў правесці іх у кантору.
Моцна ўсхваляваны ён увайшоў у пакой Саламбо, дзе быў яго сын Ганібал. Аднэй рукой схапіўшы хлопчыка, ён другой сарваў з нейкай адзежы шнурок, які цяляпаўся з яе, зьвязаўшы яму рукі і ногі, канцом заткнуў рот, як затычкай, і схаваў хлопчыка пад ложкам з быкавых скур, спусціўшы да самай падлогі шырокае пакрывала.
Потым ён тры разы пляснуў у ладкі. На зоў з’явіўся Гідэнем.
Слухай, — сказаў ён, — вазьмі ў нявольнікаў дзіцянё, хлопчыка васьмі-дзевяці год, чарнавалосага з пукатым ілбом. Прывядзі яго, ды хутчэй!
Гідэнем хутка вярнуўся і прывёў з сабою хлопчыка.
Гэта была няшчаснае дзіцянё, худое і адначасова асызлае ад заўсёднага голаду; цела яго здавалася шэрым, як брудныя лахманы па яго бёдрах; ён уцягваў галаву ў плечы і ўвесь час цёр рукою вочы, залепленыя мухамі.
Як-жа выдаць яго за Ганібала.
