Усе ўсталі. Пачуўся прарэзлівы голас, другі падхапіў яго, услед за тым сто старэйшын і чатыры жрацы, разам з Гамількарам, у адзін голас заспявалі свяшчэнны гімн; паўтараючы адны і тыя-ж склады, усё з большай сілай, іх галасы раслі, грымелі, зрабіліся страшнымі, і раптам пяянне адразу абарвалася.
Прайшло некалькі часу ў чаканні, потым усе, быццам ахопленыя раптоўным гневам, пачалі крычаць:
— Гэта-ж твае прыяцелі, гэтыя варвары! Здраднік! Падлюга! Ты вярнуўся глядзець на нашу пагібель, ці-ж не праўда?
— Дайце яму гаварыць!
— Не! не!
Як не жадалі яны звароту Гамількара, але цяпер яны былі вельмі злосныя на яго за тое, што ён не адхіліў бяды, якая засцігла іх, ці, правільней, што ён разам з імі не перацярпеў гэтай бяды.
Калі сціхла крыху хваляванне, жрэц Малоха падняўся.
— Мы хочам ведаць, чаму ты не вярнуўся ў Карфаген раней?
— Што вам да гэтага? — з пагардай адказаў суфет.
Іх крыкі падвоіліся.
— У чым вы вінаваціце мяне? Ці, можа, я дрэнна вёў вайну? Вы мелі ў руках звесткі аб усіх маіх бітвах, вы, якія дапусцілі варвараў зусім спакойна…
— Даволі! Даволі!
Тады Гамількар загаварыў зусім ціха, каб прымусіць сябе лепш слухаць.
— О так, гэта праўда. Я памыліўся, светачы ваалаў, — і сярод вас ёсць адважныя. Гіскон, устань! — І прыжмурыўшы вочы, ён углядаўся ў рады сядзеўшых, быццам адшукваючы кагосці.
— Устань-жа, Гіскон. Ты можаш мяне абвінаваціць, а яны падтрымаюць цябе. Дзе-ж ён? — Старэйшыны ў вялікім непакоі пачалі рухацца, паціскаючы плячыма, быццам іх сцябалі бізунамі.
— Скажыце-ж мне, дзе Гіскон… Вы не ведаеце нават, ці жывы ён, ці мёртвы.
І не звяртаючы ўвагі на іх крыкі, ён пачаў гаварыць, што, пакінуўшы суфета, яны прадалі тым і рэспубліку.
Нехта заапладыраваў — найменш багатыя з членаў савета, якіх падазравалі ў тым, што яны заўсёды схіляліся на бок народа ці тыраніі. Праціўнікі іх, верхаводы Сісітаў і кіраўнікі гораду,
