ваць храмы на невядомых узбярэжжах. Усе краіны працавалі тады навокал цябе на морскіх прасторах, узораных вёсламі тваіх караблёў, для цябе калыхаліся заўсёды багатыя нівы.
І Саламбо пачала ўспяваць геройствы сваіх продкаў, якія заклалі Карфаген. Навакол яе, узлезшы на сталы, на ложа, на галіны чынар, разявіўшы раты і выцягваючы галовы, варвары стараліся зразумець яе поўныя таемнасці апавяданні пра мінулае карфагенскіх багоў. Яна спявала на стражытнай ханаанскай мове, няяснай для іх.
Ніхто не глядзеў на яе так, як адзін малады нумідзійскі правадыр. Пояс яго ўвесь быў усаджаны мятальнымі дроцікамі, так што шырокі плашч, сцянуты каля віскоў паскамі, узнімаўся ззаду гарбом. Тканіна, якая калыхалася над плечамі, закрывала твар яго густым ценем, з-за якога паблісквала толькі полымя вачэй. Нар-Гавас не быў наёмнікам і трапіў на іх баль выпадкова. Ён быў госцем у Гамількара. Прысеўшы на карачкі, апусціўшы бараду на чаранкі дроцікаў, Нар-Гавас разглядваў Саламбо, і ноздры яго раздуваліся, як у леапарда, засеўшага ў хмызняках.
У другім радзе сталоў знаходзіўся лібіец магутнага целаскладу, з кароткімі кучаравымі чорнымі валасамі. Ён скінуў з сябе ўсё, апрача баявой курткі, бронзавыя пласцінкі якой рвалі барвяніцу ложа. Каралі са срэбных месячкаў заблыталіся на валасістых грудзях. Пырскамі крыві быў заплямлены яго твар; ён паўляжаў, абапіраючыся на левы локаць, і, шырока разявіўшы рот, усміхаўся.
Саламбо ўжо не спявала свяшчэнных гімнаў. З жаночай чуласцю, каб згасіць гнеў воінаў, яна шпарка пераходзіла ад аднаго дыялекту варвараў да другога; і слухаючы яе, кожны знаходзіў ў гэтым голасе цеплыню сваёй бацькаўшчыны. Захопленая ўспамінамі аб Карфагене, яна спявала цяпер аб старажытных бітвах супроць Рыма; яны апладыравалі. Зіхаценне аголеных мечаў запальвала яе; голас грымеў, яна шырока распрасцерла рукі. І ліра яе ўпала; яна змоўкла і, прыціснуўшы рукі да сэрца, на некалькі момантаў заплюшчыла вочы, адчуваючы асалоду ад выкліканага хвалявання воінаў.
Лібіец Мато схіліўся да яе. Яна міжвольна наблізілася да яго і раптам наліла яму даверху залаты келіх віна, у знак прымірэння з войскам.
— Пі, — сказала яна.
