лялі натоўп, сваім пастаянна паўтараемым, галавакружыльным бегам, поўным крыві і шалёных енкаў.
Пакрыху людзі ўваходзілі ў праходы; яны кідалі ў полымя вогнішча перлы, залатыя вазы, чашы, падсвечнікі, усе свае каштоўнасці; ахвяры рабіліся ўсё больш раскошнымі і больш частымі.
Але вось хістаючыся чалавек з бледным тварам, агідна скажаным ад жаху, праштурхнуў дзіця наперад; у руках коласа прамільгнула маленькая чорная ноша; яна правалілася ў цёмнай адтуліне. Жрацы сталі на каленкі каля краю велізарнай пліты і новы гімн загучэў, выслаўляючы радасць смерці і ўваскрасення ў вечнасці.
Маленьхія ахвяры павольна падымаліся адна за аднэй, і знікалі ў дыме, які ўзнімаўся высокімі клубамі, так што здалёк здавалася, што яны знікаюць у воблаках. Ніводны не паварушыўся; усе былі звязаны па руках і нагах; і цёмныя пакрывалы перашкаджалі ім што-небудзь бачыць пазнанымі.
Гамількар, як жрэц Малоха, у чырвоным плашчы стаяў каля Ваала, каля вялікага пальца яго правай нагі. Калі прывялі чатырнаццатае дзіця, усе ў натоўпе маглі бачыць, што Гамількар зрабіў рух, поўны жаху. Але зараз прыняўшы звычайную позу, ён склаў крыжам рукі на грудзях і пачаў глядзець у зямлю; Гамількар быў так блізка да вогнішча, што часам край яго плашча кранаўся полымя.
Усё хутчэй і хутчэй рухаліся бронзавыя рукі. Яны ўжо не спыняліся больш. Кожны раз, калі на іх клалі дзіця, жрацы Малоха ўскладалі рукі на ахвяру, каб перакласці на яе ўсё злачынствы Карфагена, і гучна абвяшчалі:
— Гэта не людзі, гэта быкі!
А натоўп навокал іх паўтараў:
— Быкі! Быкі!
Святошы крычалі:
— Уладар!
Ледзь крануўшыся краю адтуліны, ахвяры зніклі, як кроплі вады на распаленай да чырвона пліце, і белы дымок уздымаўся на фоне чырвонага полымя.
Аднак голад бога не суціхаў. Ён прагнуў усё новых і новых ахвяр. Каб даць яму адразу пабольш, дзяцей пачалі па некалькі за-раз накладаць на яго рукі, прытрымліваючы таўстым ланцугом,
