„Но где-то есть душа одна, Она до гроба помнить будет“.Н. Некрасов.
Маці сваёй прысьвячаю
Скрыганула жалезная брама.
У белай хустцы мільгнула пастаць.
У вастрог на адведкі да сына
Прышла з вёскі старэнькая маці.
Твар ад гора пажоўк і маршчыны
Палажылі на шчоках разоры.
О, жыцьцё беларускай жанчыны,
Жыцьцё, поўнае смутку і гора.
Падышла да жалезнае сеткі.
З нецярплівасьці сэрца шчаміць:
„Ой, і бедныя-ж, бедныя дзеткі,
Як-жа цяжанька праўду здабыць!“
З спачуваньнем сказала і моўчкі
Рукавом асушыла сьлязу.
