Гэта старонка не была вычытаная
Толькі прыход суседа
ня даў больш аб слодачы сьніць…
— Мікіта… ты пэўне ня ведаў…
Ленін… сказаў… доўга жыць…
І глядзяць
на портрэт здалёку…
Мікіта ў сьлёзы ўміг…
А Ленін зажмураным вокам
жывым пазірае на іх…
— Хай памёр…
але ў сэрцы нашу я
яго імя — ён будзе жывым…
Капля сьлёз на зрэбнай кашулі
здавалася капляй крыві…
І Мікіта з жалобаю ў сэрцы
ня зводзіў вачэй з портрэта…
— Ці-ж можа Ленін памерці?
Ня веру,
ня веру я ў гэта…
А портрэт, які быў
як раней ён —
задумленны,
і вока жмурыць…
Ніякай няма перамены
у вялікай магутнай натуры.
