І адтуль выскачыла Багіра, лёгкая, дужая і страшная, як заўсёды.
— Вось чаму я не з'яўлялася, — сказала яна і паказала скрываўленую лапу. — Гэта было доўгае паляванне, але цяпер ён ляжыць мёртвы ў кустах, двухгадовы бык, які вызваляе цябе, Братка! Усе даўгі выплачаны. А што да ўсяго іншага, дык маё слова аднолькавае са словамі Балы.
І яна пачала лізаць ногі Маўглі, Потым паскакала прэч, крыкнуўшы:
— Памятай, што Багіра любіла цябе!
Спусціўшыся з узгорка, яна прыпынілася і зноў крыкнула:
— Добрага Палявання табе на новым сляду, Уладар Джунгляў! Памятай, што Багіра любіла цябе!
— Ты чуў? — спытаўся Балу. — Больш няма чаго казаць. Цяпер ідзі. Але перш падыдзі да мяне, о мае мудрае Жабянё!
— Так, цяжка скідваць скуру! — уздыхнуў Каа, пакуль Маўглі са слязьмі абнімаў сляпога мядзведзя і прыціснуўся да яго грудзей, а стары Балу імкнуўся лізнуць яму ногі.
Шэры Брат панюхаў перадранішні ветрык і сказаў:
— Зоркі пабялелі. Дзе будзе наша логава сёння? Бо з гэтага часу мы ідзем па новых слядах...
.......................................
Гэта апошняе з апавяданняў пра Маўглі.
