меціць, што тут украдзен дуб. Усё было прыбрана гладка, але Максіму здавалася, што варта толькі зірнуць аб‘езчыку, каб прымеціць, што не хватае аднаго дуба. А можа аб‘езчык paней яго агледзеў гэты недагляд, і ўжо вядома ў лясьніцтве аб гэтай пакражы.
— І выбяра-ж часіну, паганец! — зноў разважаў з сабой Максім. — Ну, каб папаў! Гужы, лейцы — усё пасек-бы.
Максім ніяк ня мог супакоіцца. Ён вышаў на дарогу, куды вёў сьлед ак калёс. Але далей трудна было разабраць, куды ён пашоў: ці мала едуць па дарозе ва ўсе канцы? Максім пастаяў, патупаў, як-бы разьбіраючы важную справу. На душы яго было цэлае пекла. Злосьць на таго, хто сьсек дуб, хто, як сумыслу, як на зьдзек яму, зрабіў гэту кражу, ніколечкі неклапоцячыся схаваць канцы; далей — страх перад лясьнічым, страх за страту куска хлеба: даўно ўжо капаецца пад яго аб‘езчык, ня раз пагражаў Максіму і лясьнічы прагнаць яго з месца.
Усе гэтыя думкі й пачуваньні і рабілі тое пекла, што было на душы Максіма.
— І хто-ж бы мог зрабіць гэта?
Максім пералічыў колькі гаспадароў з вёскі, што былі ў яго ў вялікім падазрэньні. Але, незлавіўшы, не кажы, што злодзей. Максім яшчэ раз прышоў на тое месца, дзе рос яшчэ ўчора прапаўшы дубок. Як дарагі нябожчык, стаяў ён у вачох беднага лясьніка. Прыкрыўшы камель яловымі лапкамі, Максім памалу пасунуў лесам.
Увесь гэты дзень, цэлы вечар і ноч ня меў Максім супакою. Нават есьці не хацелася яму. Нейкі страх і трывога душылі яго. Кінуцца за весьніцы на дарогу сабакі, забрэшуць на каго, ці так што здасца іх сабачаму розуму, — Максім чуў, як у сярэдзіне ў яго нешта траслося, і яму здавалася, што гэта пэўна ідзе Марцін з каморы ад лясьнічага з наказам зьявіцца ў кватэру. Але сабакі, пабрахаўшы, змаўкалі, і патрывожаная ноч яшчэ цяжэй насядала на халодную, сырую зямлю, і яшчэ маркотней шумеў над рэчкай аголены лес.
Старая вярба, стоячы над самай хатай, шумела і хістала галінамі па страсе і, як назло Максіму, гаманіла пра пакражу.
Стукне вецер у вакеніцу, Максім уздрыгваў: яму думалася, што гэта лясьнік ці аб‘езчык.
