Марыся (заплакала была, але хутка стрымала сябе). Ягор! Я ня стану пытацца, каб не надрываць тваё сэрца!.. (Грозна). Але ведай, што дорага ён заплаціць за зьнявагу, ой, дорага!..
Ягор. Пакінь, Марыся!..
Марыся. Пакуль у маіх грудзёх б’ецца жывое сэрца, датуль будзе жыць гэтая помста!.. Я яму не дарую!..
Ягор. Аб’явіў мне, што дае мажлівасьць выехаць, куды я захачу!..
Марыся. У… гад!.. Хоча пазбавіцца ад цябе!..
Ягор. Каб лягчэй ваяваць з безаружнай кабетай!..
Марыся. Дрэнны-ж ён стратэг!..
Ягор. Вайну гэтую ён прайграе!..
Марыся. Уцячэм мы разам!..
Пры гэтых словах ціха увайшоў афіцэр.
Ягор. Уцячэм тады, калі патрэбна будзе нам!..
Афіцэр (чуў). Выбачайце, куды гэта вы надумалі ўцякаць?
Ягор. А пашто вам знаць?
Марыся. Я скажу: пад чырвоны сьцяг!
Афіцэр. А?.. У савецкі рай!.. Вам ня можна, а нашаму прыяцелю трэба! Там менш беспрацоўных!..
Ягор (гнеўна). А хто мяне зрабіў беспрацоўным?.. Хто зачыняе школы, пакідае дзяцей сялянскіх нявучонымі?.. Сьвяткуйце-ж, панства гонару і роскашы, пакуль вашая ўлада!..
Афіцэр. Пустыя вашы словы!.. (Марыся праз увесь час мімічна супакойвае Ягора).
