Гэта старонка не была вычытаная
За сонцам быў, вядома, рай —
Вароты сярод плоту.
Агата зразу кулаком
І грукнула ў вароты.
„Што за халера там крычыць?
Хто спаць сьвятым мяшае
І бязупынным языком
Усіх, як сука, лае?“
Адам азваўся цераз сон:
„Няма тут свата-брата!“
— Я, — чуе бабскі голас ён, —
Я — бедная Агата!
Пусьці, Адамка, адчыняй
Хутчэй! Ня маю часу!
Адам крычыць; „Са мною ты
Ня зварыш піва-квасу!
Ідзі, ідзі сабе туды,
Адкуль прышла, кабетка,
Бо непатрэбна у раі,
Як ты, такая кветка“.
Агату раптам затрасло:
— Замоўкні там, паскуда!
Скажы, чым лепш ты за мяне,
Найпершая аблуда?
Калі-б ты Евы не чапаў,
Усе-б бяды ня мелі,
Калі-б ты яблычка ня жор,
І мы-б яго ня елі!
