Хай у тое ні крупінкі,
Рук няма за што зацяці.
І у хаце ні скарынкі
Для галоднага дзіцяці —
Аблупі і зад і перад
Да шаснаццатае скуры,
Бо ўсёроўна гэты верад
Так ня пойдзе пець хаўтуры!
А здавала-б, што удавіцы
Памагчы-б ён сам павінен,
Калі верыць у „пракімен“
І другія нябыліцы?!
Гэта сьведчыць толькі тое,
Што папу начхаць на бога
І на тое ўсё рабое,
Што ён радзіць для другога!“
Доўга так Лявон тлумачыў,
Мазгавіны рыхліў кніжкай
І усё, што чуў і бачыў,
Клаў у рот старым, як лыжкай…
Так давёў — ляпей ня трэба…
І бацькі сказалі ўголас:
„Калі так, ня трэба неба, —
Хай зямля нам поўніць колас!“
З тэй пары у хаце згода,
Пра папа няма гаворкі…
Гэта — розум! Толькі шкода,
Што шаптухі, як вавёркі,
Скачуць ў вёсцы з пня на шула,
Мелюць ў ступе языкамі:
Старонка:Качаргой па абразох (1930).pdf/35
Выгляд
Гэта старонка не была вычытаная