Гэта старонка не была вычытаная
Ў самотнасьць невясёлых дзён
Яны ўвівалі лятуценьні
І згадкі лёгкія, як сон,
Аб сонца радасным праменьні.
І раніц звонкіх галасы,
І чуласьць ветру нязвычайна,
І хараство густой расы
Прачыстай уладалі тайнай.
І не дазнаў ніхто-б яе,
Калі-б ня гэты пах сьмяротны,
Што дымам кадзіва ўстае
Такі тужлівы і маркотны…
1923 г.
|}