|
Прышоў ка мне той, раскрыжованы, здань,
Што сном несьмяротнасьці мучыць стагодзьдзі,
Быў твар яго ясны, як летняя рань,
Ійшоў ён, як дзень сьветлакосы прыходзе.
Пастукаў: „Каханьнем сваім надары!“
Ды толькі стрывожыў у сэрцы дакуку.
Штурхнуў я праклёнам яго па твары
І высыпаў лаянку ў руку.
„Ізноў ты гукаеш? Манюка, ізноў?!
Ды маем тваіх абяцанак даволі.
Збавеньне суліў ты, збавеньне людзёў,
А ў нас, як ад веку, пакута і болі.
Пакінь, не дратуй мяне! ў чорнай душы
Нянавісьці келіх хвалюе няўпынны.
Ты зло — дабрадзейнасьць маю ня глушы!
Хвалюся — я дрэнны, я злосны, злачынны!
Высокае праўды й збавеньня твайго
Дарожай зямля мне з грахом і аблудай.
І шчасьней ад раю і ўцехаў яго
Мне ночы з апошняй паскудай.
|
